De vloot en de activiteiten van de maatschappij werden in de eerste jaren beetje bij beetje uitgebreid. Met de DC-3’s, DC-4, DC-7’s, Dove’s en een Convair 440 werd een begin gemaakt met vakantievluchten in opdracht van reisorganisaties. Ook vlogen de toestellen de hele wereld over met vracht en bijzondere missies, zoals het vervoeren van Tibetaanse vluchtelingen naar Zwitserland in opdracht van het Rode Kruis en later de vluchten met hulpgoederen naar het hongerende Biafra.

In eigen land nam Martinair een eigen gebouw op Schiphol (Oost) in gebruik (het ‘Palengebouw’). Na vijf jaar lang enig aandeelhouder van het bedrijf geweest te zijn, krijgt Martin Schröder gezelschap van vier scheepvaartmaatschappijen (later Nedlloyd), die elk voor 12,25% deelnemen in het kapitaal van MAC. Later zal KLM de overige 50% kopen. In 1966 verandert de naam van het bedrijf van MAC in ‘Martinair Holland’
 

Martinair haalt zijn eerste DC-8 en DC-9 binnen, dé straalvliegtuigen die vliegreizen bereikbaar maken voor de doorsnee vakantieganger. De activiteiten nemen daarna letterlijk een grote vlucht: naast het vliegen voor het Koninklijk Huis en leden van de regering, brengt Martinair ook voetbalclubs naar buitenlandse wedstrijden en gewonde vakantiegangers van wintersportgebieden richting Nederland. De grootste stap is echter dat eind jaren 60 Martinair landingsrechten van de Amerikaanse luchtvaartautoriteiten krijgt voor passagiers en vracht. Daarmee kan de verovering van Noord-Amerika beginnen. Door de sterke uitbreiding is de behoefte aan nieuwe behuizing groot. In 1968 opent Prins Bernard officieel het (huidige) hoofdkantoor op Schiphol-Centrum.
 

Vanaf 1971 verzorgt Martinair elk jaar een dagvlucht voor zieken en gehandicapten van het Rode Kruis. Dit was een alternatief voor een gevraagde sponsorbijdrage aan het nieuwe Rode Kruis schip, de Henri Dunant.

In datzelfde jaar doet Martinair zijn laatste propellervliegtuigen van de hand en is daarmee volledig een ‘jet-airline’. Tevens is er de introductie van de nieuwe huisstijl, waarbij het ‘MAC’-logo van de staart verdwijnt en wordt vervangen door de gestileerde rode M, de paraaf van Martin Schröder.
Martinair begint met het uitvoeren van hadj-vluchten, het vervoeren van moslimpelgrims van Indonesië naar Mekka. Tijdens één van die vluchten op 4 december 1974 sloeg het noodlot toe en vloog de DC-8 tijdens de ingezette landing bij Colombo, Sri Lanka, tegen een berg. De 184 Indonesische passagiers en 7 Nederlandse bemanningsleden kwamen om het leven.

Martinair neemt de eerste 'widebody', een vliegtuig met twee gangpaden, in gebruik: een DC-10. Van dat type worden er in totaal vier aangeschaft. Deze zijn allemaal in enkele dagen om te bouwen voor vervoer van passagiers óf vracht. Dit type toestel symboliseert de kracht van Martinair; flexibel inspelen op wat er door de markt wordt gevraagd. Vanwege de wereldwijde groei van de vrachtmarkt opent Martinair in 1975 haar eerste buitenlandse vestiging in Hong Kong, later gevolgd door Frankfurt en Londen.
Martinair wordt de Koninklijke Vlieger als ze het nieuwe F-28 regeringstoestel, de PH-PBX, onder haar hoede krijgt.

Jaren 80

Ondanks de economisch moeilijke beginjaren van dit decennium is er een groeiende vraag naar widebodies. Martinair bestelt de eerste twee Boeing 747’s. Om ruimte te bieden aan deze grotere toestellen wordt besloten tot de bouw van een hangar (4) op Schiphol-Oost. Enige jaren later gevolgd door hangar 32.

In 1987 arriveert de eerste ‘Jumbojet’ op Schiphol, een jaar later gevolgd door de tweede.
Voor de markt op Florida en het Caribische gebied - eind jaren 80 in opkomst - worden long-range passagiersvliegtuigen (Boeing 767-300 ER) aangeschaft.

Jaren 90

De Boeing 767 is uitstekend geschikt voor de vluchten naar het Caribisch gebied, zodat er in korte tijd nog vier van dergelijke toestellen de vloot komen versterken.

Door de groei van het vrachtverkeer wordt in 1991 een speciaal Boeing 747 vrachttoestel, full freighter, aangeschaft. Dit toestel vliegt als eerste rond met de tekst ‘Martinair Cargo’. De ‘Martinair Holland’ tekst op de andere vliegtuigen wordt vervangen door het iets grotere 'Martinair'. Tot 2004 blijft die schrijfwijze gehandhaafd.

21 december 1992 is de tweede zwarte dag in de geschiedenis van Martinair als een DC-10 bij Faro verongelukt. Van de 340 mensen aan boord komen er 56, waaronder twee bemanningsleden, om het leven.

In de Verenigde Staten vertrekt Martinair USA uit New York en neemt haar nieuwe kantoor in Boca Raton (Florida) in gebruik.

 

De DC-10’s worden vervangen door de moderne versie: de MD-11’s. Er worden er vier besteld, waarvan de eerste - een ‘convertible’ - in 1994 op Schiphol arriveert. Een jaar later volgen de andere drie. In 1996 en 1998 komen er nog twee bij.

Op de snel groeiende Zuid-Amerikaanse vrachtmarkt verstevigt Martinair haar positie door een deelname van 40% in de Colombiaanse vrachtmaatschappij TAMPA.
In Brussel wordt een nieuw verkoopkantoor, in Nairobi een regionaal vrachtkantoor en op Schiphol-Noord het nieuwe Inflight Services gebouw geopend.

In 1998 neemt Martin Schröder - 40 jaar na de oprichting - afscheid als President Directeur van Martinair. De banden met KLM worden aangehaald als de nationale luchtvaart-maatschappij zich voorneemt de aandelen van Nedlloyd te kopen om daardoor 100% eigenaar te worden van Martinair. De Europese Commissie in Brussel steekt daar echter een stokje voor en keurt de aandelentransactie niet goed. De aandeelhouderssituatie wijzigt pas in 2008 als Martinair onderdeel wordt van de AirFrance/KLM-groep.